سلام علیکم. در هشتمين روز جنگ تحميلى، در منطقه‏ ى غرب ، نيروى زمينى ارتش فقط توانست 45 نفر افسر و 98 نفر درجه ‏دار كادر از يگان‏هاى ديگر برداشت كند و در مقابل درخواست 125 نفر افسر و 776 نفر درجه دار مورد نياز لشكر 81 زرهى به آن لشكر اختصاص دهد. با تثبيت نيروهاى دشمن، لشكر 81 زرهى آخرين وضعيت خط تماس با دشمن را به شرح زير اعلام كرد: «عناصر لشكر در منطقه‏ ى قصرشيرين ـ گيلان‏غرب، در امتداد خط شمالى ‏ـ جنوبى ارتفاعات دستك (شمال سرپل ذهاب)، بن دستك (شمال غربى سرپل ذهاب)، قراويز، بازى دراز و تنگ‏ حاجيان در محور گيلان‏ غرب، خط پدافندى اشغال كرده ‏اند. در محور زرنه ـ سومار، مواضع دفاعى نيروهاى ما در چم كرشكين واقع در پانزده كيلومترى شرق سومار قرار دارد و در محور ميمك ـ سرنى نيز نيروهاى ما در سه راهى غرب سرنى موضع گرفته‏ اند. با توجه به اين گزارش لشكر 81 زرهی کرمانشاه، نيروهاى دشمن در شش روز اول نبرد موفق شده‏ اند به طور متوسط درحدود بیست كيلومتر در خاك ايران اسلامى در مناطق قصرشيرين، سومار، ميمك پيشروى كنند و اما در محور گيلان‏ غرب، عمق منطقه‏ ى پيش‏روى دشمن از خط مرز تا تنگ كورك درحدود چهل كيلومتر بود. اين وضعيت پيش آمده در محور گيلان‏غرب سبب شد كه ادامه‏ى مبارزات اصلى رزمندگان ‏ايران در منطقه‏ ى عملياتى قصرشيرين به محور گيلان‏غرب كشانده شود، زيرا دشمن مواضعى را در اين محور اشغال كرده بود كه مى ‏توانست، منطقه‏ ى عقب نيروهاى خودى را در سرپل ذهاب تهديد نمايد و فرماندهى عمليات غرب مجبور بود، براى از بين بردن اين تهديد، تلاش خود را به محور گيلان‏غرب اختصاص دهد و دشمن را حداقل تا گردنه‏ى امام حسن، در موازات خط پدافندى ارتفاعات دستك و قراويز در محور قصرشيرين عقب براند.» امروز نه تنها در محور گيلان‏غرب، بلكه در منطقه‏ ى نبرد سرپل ذهاب نيز وضعيت عمومى تا حدودى به نفع نيروهاى خودى تغيير كرد و يگان ‏هاى دشمن، اختيارى يا تحت فشار، بخشى از منطقه‏ ى اشغالى را تخليه و درحدود دو كيلومتر به سمت غرب عقب‏ نشينى كردند. در اين عقب‏نشينى تعدادى از تانك‏ها و تجهيزات ديگر دشمن در منطقه‏ ى تخليه شده به جا ماند و به دست رزمندگان دلير خودى افتاد و تپه رش در محور سرپل ذهاب ـ گرده نو ـ باويسى به تصرف مجدد نيروهاى اسلام در آمد و با اشغال آن، خط پدافندى شمال و شمال غربى سرپل ذهاب تأمين گرديد. در اين عمليات چندين سرباز عراقى نيز به اسارت در آمدند. (پورداراب، ج2، 1384: 209 و 208).